Rusiyalı jurnalist Viktoriya İvleva Xocalının Ermənistan silahlı qüvvələri tərəfindən işğalından sonra şəhərə daxil olur. O, qadınlar və uşaqlar da daxil olmaqla sakinlərin cəsədləri ilə örtülmüş şəhərin şəkillərini çəkmişdir. Mətbuatda dərc olunmuş məqalələrində, o, Xocalıdan olan Axısxa türklərinin geniş kütləsini necə gördüyünü və o, əsir götürülmüş bir qadına kömək etdiyi zaman erməni əsgəri tərəfindən necə döyüldüyünü təsvir edir. O, həmin mənzərəni belə xatırlayır:
2011-ci ildə İvleva Azərbaycanda həmin qadını tapır. Onun kiçik uşağı, Günay böyümüşdü, lakin uşaqlıqda aldığı sarsıntıdan danışa bilmirdi. Günayın sağ qalmaq üçün çox mübarizə apardığına baxmayaraq, aldığı həmin güclü zərbə və sarsıntı İvlevanın səfərindən qısa müddət sonra onun həyatına son qoydu.
“Türklərin həmin böyük kütləsinin sonunda üç uşaqlı bir qadın hərəkət edirdi. O, qarda ayaqyalın addımlayırdı. O, çətinliklə hərəkət edir və tez-tez yıxılaraq düşürdü. Sonra məlum oldu ki, onun ən kiçik uşağı yalnız iki gündür ki, doğulub. İki gün! Mən uşağı əllərimə götürdüm və türklərlə birlikdə addımlamağa başladım. Biz hər ikimiz – mən və o qadın ağlayırdıq. Zülmət, iri kütlə… Geyimim məni türklərdən ayırsa da, mən bir neçə dəfə daha tez yerimək üçün kötək zərbəsi və söyüşə məruz qaldım. Təhlükədə olmadığımı bilsəm də bir anlıq həmin vaxt mən özümü əsir kimi hiss etdim. Heç kəsə bu cür vəziyyətə düşməyi arzulamazdım”.
2011-ci ildə İvleva Azərbaycanda həmin qadını tapır. Onun kiçik uşağı, Günay böyümüşdü, lakin uşaqlıqda aldığı sarsıntıdan danışa bilmirdi. Günayın sağ qalmaq üçün çox mübarizə apardığına baxmayaraq, aldığı həmin güclü zərbə və sarsıntı İvlevanın səfərindən qısa müddət sonra onun həyatına son qoydu.
