1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə Xocalı ələ keçirildi. Qayınatam Şura Paşayev, qayınanam Kübra Paşayeva o vaxt bizimlə bərabər idi. Qarqar çayını keçdikdən sonra Naxçıvanik kəndi yaxınlığında övladlarımızla birgə meşəyə qaçaraq Ağdama doğru irəlilədik. Ancaq Əsgəran rayonu ilə Ağdam rayonu arasında yerləşən qəbiristanlığa çatdıqda ermənilər bizi mühasirəyə aldı və pulemyotlardan atəş açmağa başladılar. İnsanlar müxtəlif istiqamətlərə qaçmağa başladı. Şəhərdən təxminən 100 qadın, uşaq və yaşlı adamlar var idi. Yoldaşım Elşən Şura oğlu Paşayev və qayınatam Şura Paşayev digərləri ilə birlikdə atışmada həyatlarını itirdilər. Çayın yatağındakı atışmada sağ qalanları sıraya düzərək qumbara atmağa başladılar. Yalnız çalaya doğru qaçmağa çalışan 9 kişi yaralanaraq sağ qala bildi. Qayınanam Kübra sol əlindən iki güllə ilə yaralanmışdı, mənim isə ayağım sıyrıldı. Qonşularımız Elbrus, İslam, Vüqar, Gülnaz, Sürəyyə (sonra vəfat etdi) sağ qaldılar. Ermənilər bizi yenidən sıraya düzərək müxtəlif əşyalarla vurmağa, söyüş söyməyə başladılar, sonra isə Əsgəran rayon polis bölməsinin zirzəmisinə atdılar.
Orada qadınları kişilərdən ayrı saxlayırdılar. Bizim zirzəmidə təxminən 40-50 nəfər yaralı qadın və uşaq var idi. İşgəncələr dəhşət idi. Qadınların qolunu, burnunu, qulaqlarını kəsir, su, yemək vermirdilər; uşaqlar ağlayır, yaralı insanlar inildəyirdilər. Bəzən ermənilər hücrəmizə gəlir, gözəl və gənc qadınları özləri ilə aparırdılar, onlar qayıtdıqda isə təcavüzə uğradıqlarını anlayırdıq. Sonradan bir neçə qızın hələ də buraxılmadığını eşitdim. Qızların anaları onlarla getmək istədiklərində isə huşlarını itirənədək döyülürdülər. Ermənilər bütün qızıl əşyalarımızı aldılar. Bütün bu işgəncələr növbəti günədək davam etdi. Azərbaycan ərazisinə 1992-ci il, fevralın 27-si gətirildik