1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə, Xocalının ermənilər tərəfindən işğalından sonra mən rayonun sakinləri ilə birgə oradan çıxmalı idim. Canan Orucov, Faiq Əliməmmədov, Kamil Məmmədov, Kamal, İsa, İlqar Abışov, Yaşar Əliməmmədov, Məhəmməd Məmmədov və adlarını unutduğum bir qrup şəxslə birlikdə meşədə gizləndik və 1992-ci ilin fevral ayının 28-dək orada qaldıq. Həmin gecə ermənilər məni əsir aldılar və Naxçıvanikdə bir fermaya gətirdilər. Orada məni əsir aldıqdan sonra Məmmədin öldürüldüyünü eşitdim, lakin digər girov götürülən şəxslər hələ də orada saxlanılırdı. Karo Babayan bizi əsir alanlara başçılıq edirdi. O, yanğından mühafizə şöbəsinin rəisi və polis kapitanı idi. Babayan orada saxlanılan insanlara işgəncələr verirdi. Bizimlə bərabər qadınlar və uşaqlar da əsir alınmışdılar. 1992-ci il mart ayının 14-də onlar 21 əsiri Əsgəran Polis Şöbəsinin pasport bölməsinə yığdılar. Karonun qrupundan olan erməni əsgərləri həmin bölmədə bizi döyürdü. Həmin gündən sonra onlar bizi geri – Azərbaycana göndərdilər. Bizi göndərməzdən əvvəl Karo Babayan Faiq Əliməmmədovu şöbənin həyətində öldürdü. Qardaşım Cəmil Cümşüd oğlu Məmmədov da bu faktı təsdiqləyə bilər.